YAŞAM KOŞULLARI

Kurban bayramın ilk günü eşim ve çocuklarımla öğleden sonra metrobüse binmiş; Bahçelievler’deki evimizden Kartal’daki kayınpederin evine doğru yola çıkmıştık. Metrobüs tıklım tıklımdı. Oturacak yer bulmayı bir taraf bırakın, ayakta duracak yer yoktu. Kan ter içinde önce Zincirlikuyu’ya oradan aktarmayla Uzunçayır’a gitmiştik. Yollar özel arabaların işgalindeydi. Ne çok araba var dedim kendi kendime. Arabası olan arabasıyla gidiyordu gideceği yere. Bizim gibi olmayanlarda metrobüsle…

İstanbul yerleşimleri çok geniş bir alana yayılmış durumda. Kilometrelerce yol gitmek ve geri dönmek trafiğin karmaşalığında uzun zaman alıyor. O nedenle o gün akşam zorunlu olarak kayınpederlerde kalmış, ancak ertesi gün eve dönebilmiştik. Ne dönüş ama. Bir gün öncesinden daha kalabalıktı duraklar. Boğaz’ın her iki yakasında akraba ziyaretine çıkmış insanların metrobüs duraklarında oluşturduğu kalabalık metrobüse binmemizi zorlaştırıyordu.

Zor bela eve geldik. Hava kararmıştı. Sokak lambalarının fersiz ışığı çoktan etrafı aydınlatır olmuştu.

Apartmanın dış kapısı açık kalmış olacak ki iç kapı zili çaldı uzun uzun. Kapıyı açtım. Karşımda tanımadığım otuz yaşlarında, güçlü kuvvetli bir delikanlı duruyordu. Elinde dua yazan kartlar vardı. Birini uzattı almam için. Ben almak istemedim ilk etapta. Yüzüne verdiği acınası mimik hareketiyle:

“İyi akşamlar” dedi.

“Abi alır mısınız” diye elindeki kartlardan birini uzattı.

“Hayır” dedim. Çünkü bu tür insanların sokaklarda da benzeri kartları sattıklarını daha önce görmüştüm.

Yüzünü daha da buruşturarak:

“Kız kardeşim ameliyat olacak” dedi. Baktım kurtulamayacağım bir tane aldım parasını da verdim.

Yüzünde memnun bir ifadeyle; “İyi akşamlar abi” diyerek gitti.

Şimdi ben bunu niye anlattım. Günümüz Türkiye’sinde özellikle büyük metropollerde bu şekilde gelir elde etmek için kapı kapı dolaşanlar olduğu gibi; gerçekten ihtiyacı olan insanlarda yok değildi. Gerçek ihtiyaç sahiplerini diğerlerinden ayırmak oldukça zordu. Delikanlı misal; vücudunda çalışmasını engelleyecek bir durum olmamasına rağmen, geçinmek için bu yolu tercih etmişti. Yardım isteyenlerin hangisi gerçekten yardıma muhtaç, hangisi değil ayırt etmek mümkün değil. Bu durumda da insan gerçek ihtiyaç sahiplerine ulaşamıyor doğal olarak. Şaşırıp kalıyorsun ne yapacağına.

Bugünkü gazetede bir haber dikkatimi çekti. Aslında bir değil iki haber dikkatimi çekti.

Haberin birinde “Türkiye git gide yoksullaşıyor. Türkiye’de her yüz kişiden altmış üçü şiddetli yoksulluk sınırında… Aldığı maaşla ev kirasını ve faturalarını güçlükle ödeyen vatandaşlar, haftada sadece bir kez kırmızı et tüketiyor.”  Bunu söyleyen ise Türkiye İstatistik Kurumu (TUİK).

İhtimaldir ki bir kısmı bunu da yapamıyor.

TUİK’e göre “Türkiye’de maddi yoksunluk riski altında bulunan kişi sayısı 2011 yılında tam 45 milyon 238 bin kişi.”  Bu sayı Türkiye nüfusunun yüzde altmış üçüne denk geliyor.

Araştırmaya göre vatandaşların;

“-Yüzde 87,5’i evden uzakta bir haftalık tatil yapamıyor.

-Yüzde 58,8’i konut masraflarının çok yük getirdiğini söylüyor. (Elektrik, su, doğalgaz vs…)

-Yüzde 81,7’si yıpranmış ve eskimiş mobilyalarını yenileme olanağına sahip değil.

-Yüzde 36,8’i evinin ısınma ihtiyacını tam olarak karşılayamıyor.

-Yüzde 66’sı beklenmedik bir harcamanın altında kalkamıyor. (Hastane masrafları gibi)

-Yüzde 63,3’ü ise iki günde bir et, balık ya da protein içeren yemek yeme olanağı bulamıyor.”

Bu rakamlar devletin resmi kurumu TUİK’e ait.

İkinci haber ise “Türk Hava Yolları’nda maaşlar uçuyor!  Türk Hava Yolları’nda(THY) çalışan bir genel müdür otuz bin lira, yardımcıları 26’şar bin lira, başkanlar yirmibir’ er bin lira, yardımcıları (başkan yardımcıları olacak ihtimal) onaltı’şar bin lira, müdürler ise aylık oniki’şer bin lira alıyor.”

Türkiye’de yüz binlerce vatandaşın asgari ücretle geçinmeye çalıştığı düşünülürse; ilgili rakamların büyük meblağlar tuttuğu görülmektedir.

Ne diyelim. Kimisi kapı kapı dolaşarak geçinmenin yolunu bulmuş, kimisi çöp toplayıp satarak, kimisi asgari ücretle, kimisi sokak aralarında seyyar satıcılık yaparak, kimisi de binlerce lirayla.

Yaşam koşulları zorlasa da insanı, yepyeni bir güne başlamak yaşam sevincimiz olmalıdır. Ve sımsıkı sarılmak sevdiklerimize. Yakınlarımıza, sevdiklerimize, tüm insanlığa en güzel duygularla her yeni günün sağlıklı ve mutluluk getirmesini dilemek… Zaman nehrinde savrulsak da; yaşamın anlamına sımsıkı sarılmak.