ACI BU GEÇMEK BİLMİYOR!

Bırakın sanatçıyı, eğitimciyi insanım diyen, hedefi ve geleceği insanın mutluluğu üzerine bina edilen herkesin hedefi olmalı toplumun ve insanın özünü kendi nabzında kendi yüreğinde hissetmesi.

Meşe ağaçlarıyla, söğüt ve kiraz ağaçlarıyla göz dolduran yöre; kerpiçten yapılma evleri ve geçmişte kalan anıları, biraz siyah, biraz beyaz ama daha çok coşkulu bir geleceğin paylaşımları ile hatırlanmalıydı.

Çünkü Fragman biter gerçek filim başlardı. Fragmana değil gerçeği yansıtan bütüne yoğunlaşılmalıydı.

Vakit öğleye yaklaşıyordu. Yoğun düşünceler beni bunalttıkça bunaltmıştı. Bir süredir Burhan'ın anasını ve kardeşi Recep'i görmemiştim. Burhan'ın ölümünden sonra Recep içine kapanmıştı iyice. Acısını anlayabiliyordum. Kardeş acısıydı bu. İnsanın içini acıtır, yüreğini yakar kavururdu. Recep'in oğlu Murat ise amcasının ölümünü bir türlü kabüllenememişti. Amcasını çok severdi. Amcası onun hem oyun arkadaşı, hem yol göstericisiydi. Ağlasa da gözlerinden yanaklarına süzülen damlalar acısını örtmeye yetmiyordu. Çocuk yüreğinde kanıyordu acısı.

Ananın evine doğru yavaş yavaş yürüdüm. Kerpiç evler sıcağın etkisiyle kavruluyordu. Lakin içerisi serin olmalıydı. Çünkü kerpiç ve taş binaların özelliğiydi bu. Gerçi son yıllarda kerpiç binalar yerini betonarme binalara bırakmaya başlamıştı. Ananın evi de kerpiçti. Önünde genişçe bir bahçe, bahçenin içerisinde ceviz ve elma ağaçları vardı. Sundurmanın üzerindeyse asmalar serinlik veriyordu.

Ana, kerpiç duvara yasladığı, sazlıklardan toplanan kuru sazlarla sıkıştırılmış ve sertleştirilmiş, yastığa sırtını yaslamış yün minderde oturuyordu. Bahçe kapısında beni görünce oturduğu yerden kalktı, sevecen bir sesle:

- Gel yavrum buyur otur, diyerek boş minderi gösterdi. Ananın elini öpüp gösterdiği yere oturdum.

- Sağol ana nasılsın.

- İyiyim oğul, dedi. Gırtlağından çıkardığı boğuk, acı dolu bir sesle.

- Uzunca bir zaman geçti görüşmeyeli. Recep'de pek ortalıkda gözükmüyor.

- Haklısın oğul. Recep'de işte güçte. Bütün işler ona kaldı.

Receplere defalarca gelmiş, oturup sohbet etmiştim. Hem anayla, hem amcayla. Recep ve Fadime her daim bu sohbetlerde söze karışmazlar zorunlu olmadıkça dinlerlerdi. Burhan ise gözlerini kırpıştırarak can kulağıyla konuşulanları dinlerdi.

Bugün o eski neşe ve rahat ortamdan uzaktı ananın evi. Bir acı vardı her şeye sinmiş. Yağmur yüklü bulutlar evin üzerinde dolanıyordu sanırsın.

Anayla sohbetimiz bir süre devam etti. Yaz boyunca dışarıya pek çıkmamış, adeta kendisine azap vermekten hoşlanıyor gibi bir tavır içerisindeydi. Zaman zaman şakalaştık. O meşum olayı anımsatmamak için kelimeleri özenle seçiyordum. Yine de ananın gözleri ıslandı. Derin bir nefesle rahatlatmak istedi ciğerlerini. Bir yandan da gelini Fadimeye seslendi.

Mutfak kapısının iki kez açılıp kapandığını işitir gibi oldum. Önce Murat sonra da Fadime dışarıya çıktılar. Murat kocaman çocuk olmuştu. Gülümseyerek yanıma geldi. Yanaklarını öptüm. Fadime saygılı bir şekilde:

- Hocam hoş geldiniz, dedi. Recep birazdan gelir. Başımla "önemli değil" dercesine işaret ettim.

Ana Fadimeye dönüp:

- Kızım bak hocan acıkmıştır. Vakit öğle oldu. Hem Recep'de şimdi gelir.

- Tamam ana, dedi Fadime. Ben zaten yemek hazırlıyordum. İyi de oldu. Çoktandır hocamla oturup sohbet etmemiştik. Hem yemek yer hem de sohbet ederiz. Hem sen de biraz açılırsın.

Not: Batıda On Yıl