MEMO (Üvey Babadan Kaçış)

 SOKAK ÇOCUĞU MEMO (üvey babadan kaçış)

Koşmaya başladı, yüreğindeki korku ve heyecanla.

Koştu koştu nefes nefese

Karanlıktı dar sokaklar

Koşarken, başını geriye çevirdi

Kara bir surat

Kapkara bıyıklı

Tanıdık gibi geldi ona

Tanıyordu onu

Lakin nerede ve nasıl tanıdığını hatırlamıyordu Caddeye çıkayım diye düşündü

Caddede müthiş bir uğultu vardı

Korna sesleri, motor homurtuları birbirine karışıyordu

Koşmaya devam etti

Çelik ve cam karışımı, binaya yöneldi

Birden soğuk bir şeye çarptı yüzünü

Alnı hafifçe kanadı

Bir ayna vardı karşısında

Çatlamıştı bir kaç yerinden

Aynada kendi yüzünü gördü

Aynada korku dolu bir çift göz kendine bakıyordu

Yere oturdu

Ağlayan bir kadın sesi duydu

Annesi ağlıyordu

Kendi kendine "annem ağlıyor" dedi

Son bir gayretle doğruldu

Kara bıyıklı adam yoktu

Belki de vardı

Ama o göremiyordu

Evlerini düşündü sonrasında

"Geri dönsem mi? Baksana annem de ağlıyor" dedi içinden

Kaç gecedir gözüne uyku girmiyordu, uykusuz ve yorgundu

Geceleri soğuktu, üşüyordu

Karnı da açtı

Hiç böyle aç kalmamış, elleri de kirlenmemişti Artık o bir sokak çocuğuydu.