KAR YAĞIYORDU YÜREĞİME---4

 

Cemal amcanın evi genişçe bir avludan ibaret, iki odalı bir gecekonduydu. Mutfak, banyo ve tuvalet iyi sayılabilecek bir planlamayla yapılmıştı. Banyo kazanları yoktu. Alüminyum güğümle bahçeye yakılan ateşte su ısıtılır, ısınan suyla banyo yapılırdı. Ateşi yakmak, suyu ısıtmak kendi işiydi artık. Bu durum hiç hoşuna gitmiyordu. Paylaşım yoktu. Yani evin işinin bir kısmını da Zehra kadın yapmıyordu. Ağır ve zor işleri kendisine bırakıyor, yemek gibi görece daha basit işleri yapıyordu. Bu durumda iyice bunalmıştı.

Aradan aylar geçmişti. Değişen bir şey yoktu. Değişeceği de yoktu. Bu nedenle evde kalmak yerine çalışması gerektiğine karar vermişti. Hiç olmazsa gündüzleri Zehra kadının sıkıcılığından kurtulmuş olurdu. Komşularından bazı kadınların tekelde çalıştıklarını duymuştu.  Bunlardan biride Fadime’ydi.  Alımlı ve insanı rahatlatan bir yüzü vardı. Kısa kesilmiş siyah saçları ve kahverengi gözleriyle güzel bir kadındı Fadime. İnsana da yakın ve içten davranıyordu. Yüzü güleçti. İster istemez yüzünün güleç olması Özlem’e bir rahatlık vermişti. Söylemek istediğini çekinmeden söyleyebilirdi.

Fadime’nin evde olduğu bir gün, Zehra kadından habersiz, komşu evin büyük kızıyla yanına gitti. Fadime her zamanki güler yüzü ile karşıladı onları, eve buyur etti. Evi ferah ve huzur doluydu. Genişçe bir bahçe içerisine yapılmış tek katlı güzel bir binaydı. Genişçe holünü geçtikten sonra oturma odasına girdiler. Koltuklar yeniydi. Duvarlarda asılı tablolardaki manzara resimleri insana rahatlık veriyordu. Küçük bir masa ve televizyonla odanın dekoru tamamlanmıştı.

Özlem kendi yaşadıklarını düşününce ürperiyordu. Yaşadıklarını hak etmediğini biliyordu. Lakin şimdi bunları düşünecek zaman değildi. Geçmişi düzeltmenin olanağı yoktu. Geçmiş geçmişte kalmıştı. Fadime soru dolu bakışlarla Özlem’e bakıyordu. Geldiklerine göre mutlaka bir söyleyecekleri vardı elbette. Özlem bunu fark edince, “cesur ol, sıkılganlığı bırak” diye kendine söylendi içinden.

“Abla rahatsız ettik. Lakin senden bir şey öğrenmek istiyorum” dedi.

Fadime gayet rahat “elbette çekinmeyin, söylemek istediğinizi söyleyin “diyerek gülümsedi.

“Abla sen tekelde çalışıyormuşsun. Bende çalışmak istiyorum. Yardımcı olabilir misin diye sormaya geldim.”

Fadime her zamanki mütevazılığiyle “elbette” dedi. “Yarın tekel müdürlüğüne bir sorayım. Yeni işçi alıyorlar mı? Eğer alıyorlarsa seni almaları için ricada bulunurum.”

Özlem büyük bir mutlulukla “inşallah abla” dedi.

“Bize müsaade, kalkalım artık. Zehra kadın daha fazla yokluğumu fark etmeden evde olmalıyım. Senden haber bekleyeceğim” diyerek evden ayrıldılar.

Evdekiler gibi düşünemiyordu. Zehra kadın için her şey normaldi. Cemal amca ise Özlem’in iç dünyasının farkında bile değildi. Ona göre evin geçimi yerindeydi ve sıkıntı yoktu. Daha ne olsundu. Yakup ise işi ile ev arasında gidip geliyor, kendisine söylenenleri yapıyordu. Sanırsın beyninde düşünme merkezi çalışmıyor gibiydi. Kısacası evde ayrı dünyaları yaşıyorlardı. Özlem bu durumu yadırgıyor, Yakup’un aptallık derecesine varan hislerini kabullenemiyordu. Büyümek, çocukluğunu yitirmek olmuştu. Nerede artık o çocuk yüreğinden taşıp bulutlarla bütünleşen sevgi? Yıllar, çok şeyler alıyordu insandan, her zaman bir şeyler kazandırmıyordu işte. İnsan zorlukları, sıkıntı ve acıları öğreniyordu. Bir de kendini korumayı öğreniyordu. Yaşam çizgimiz belirlenirken sorulmamış bize. Mutlu mutsuz, acılı ya da beklentisiz, şartlar ne olursa olsun, en sağlam ve doğru kararı vermeliydi. Mücadeleden kaçmamalıydı.

Fadime’den gelecek habere göre kararını Yakup’a söyleyecekti. O gece sık sık uyandı. Başında hafif bir ağrı vardı. Vücudundaysa hissedilir bir ateş. Sabaha karşı ateşi yükselmişti. Arada bir sayıklıyordu. Yakup ne yapacağını şaşırmış, elinde ıslak bezle yüzünü siliyordu. Sabah gün ağarırken ateşi düşmüş, deliksiz bir uykuya dalmıştı. Gece ateşi arttığında midesi de bulanmaya başlamıştı. Ateş içinde yanarken kendisini lavaboya zor atıyordu. İyiye işaret değil diye düşündü. Sabah olunca doktora gitmeye karar verdi. Yakup’un Çiğlide yazıhanesini bildiği bir doktor vardı. Yakup o gün işe gitmeyecekti. İş yerini arayıp durumu bildirecekti. İşe gitmemesini Özlem istemişti. Yakup’ta gönülsüz kabul etmek durumunda kalmıştı.