Başımı camdan uzatıp gökyüzüne bakıyorum bir süre. Uzaklarda bir kuş sürüsü kanat çırpıyor özgürce. Kim bilir belki de gün geçtikçe yok olan yaşam alanlarına bakıyorlardır. Belki de büyük bir keyif alıyorlardır kanat çırpmaktan. Yol kenarlarında, kaldırımlarda akan insan seli. Koşuşturuyorlar acele ile. Belli ki gün bitmeden işlerini tamamlamanın aceleciliği var üzerlerinde. Oysaki gün henüz daha yeni başlıyor.
Simitçiler tezgâhlarını çoktan açmışlar. Açlığını bastırmanın en kolay ve ucuz yolu simit almak. Simitçi tezgâhlarının etrafı hiç boş kalmıyor. Eski ve yıpranmış giysilerle kaldırımlarda ilerleyenlerin çoğunun elinde birer simit var. Sıcak çorba tüten lokantalar ise müşteri bekliyor.
Güneşin fazlaca etkili olmadığı bir kasım günü sokaklarda volta atıyorum. Tarifsiz düşüncelere kapılarak. Annelerinin elinden tutmuş çocukları düşünüyorum. Düşündükçe, yaşananları gördükçe yoksulluğun pençesinde kıvranan çocukların geleceğinin nasıl biçimleneceğini anlamak kolaylaşıyor. Ya düşündükleri gibi olacaksın ya da düşündükleri gibi biçimlendirecekler seni..
Merhabalar Hüseyin Hocam.
YanıtlaSilAnladığım kadarıyla çocuklara hiç şans tanınmamış. Çocuklar, ya onların düşüdükleri gibi kendiliğinden olacaklar, ya da onlar çocukları düşüdükleri gibi biçimlendirecekler. Her iki halde de çocuklar, onların istedikleri gibi olacaklar.
Varlıkların yaşam alanlarını daraltanlar, yok edenler insanlardır. İnsan burada bindiği dalı kesmektedir.
Güzel, keyifli ve anlamlı bir paylaşımdı. Kaleminize, emeğinize ve gönlünüze sağlıklar dilerim.
Selam ve saygılarımla.