BIRAKACAĞIN AYAK İZİNDEN VAZGEÇME

Çoktandır sabahları sıkıntılı, uzun  bir yolculuktan dönmüş gibi yorgun uyanıyorum...

Yorgunluk tüm bedenimin her zerresine hücre hücre yayılıyor...

Tüm insanlığın başına bela olan salgınla baş edebilmenin mücadelesi devam ederken...

Bir yandan salgına yenik düşen insanlar diğer yandan geride bıraktıklarının acıları gündemimizde düşmüyor...

Çekilen acılar, sıkıntılar, yok olan hayatlar, işsizlik...

Umutsuz ve çaresiz gidenin arkasında dökülen gözyaşları...

Hiç bir mutluluk kolay gelmiyor...

Kolay kolay gülmüyor insanın yüzü...

***

Üzerinde önemle durulması gereken bir başka konu...

Mücadele edilmesi gereken bir kavram...

Cehalet.

Cehalet derin bir insan hastalığıdır...

Geleceğe güvenle bakmak için üstesinden gelmek zorundayız...

Toplumdaki cehaleti ortadan kaldırmadan toplumu aydınlatmak çok zor...

Herkesin üzerinde hemfikir olduğu şey cehaletle mücadelenin yolunun eğitimden geçtiğidir...

Okumak ve öğrenmek...

Yüzyıllarca insan yaşamını etkileyen olayları öğrenmenin tek bir yolu var...

Cehalet ile mücadelede başarılı olmak...

***

Bütün yaşamını "beni beğenecekler mi?"

"Beni seviyor mu?"

"Rahatsız eder miyim?" kaygısı üzerine kuruyorsan, bil ki sonun hüsran...

Bir küçük serzeniş, sıradan bir tenkit yada kadirbilmezlik, acılar pahasına kurduğun o "mükemmel kale"yi yerle bir edebilir...

Ve sen bu durumda...

Ölüm ilanını kaleme alacağına azat et kendini...

Seni, sen diye kabul edip sevecekleri sev...

Eleştir ki onun için "özel biri" olabilesin...

Kendini, kendine beğendir herkesten önce...

Yaptıklarını kimseye beğendirmek zorunda değilsin...

Bil ki herkes kendi doğru bildiği yoldan gider...

Önce kendin ol...

Bırakacağın ayak izinden vazgeçme...

Bu dünyada ne yaparsan yap...

Çalış çabala...

Çıkarına dokunduğun an kimseye yaranamazsın...

Yol haritanda yaşayacağın zorlukları, acıları göze al...

***

Dostoyevski'nin dediği gibi...

"Büyük insanlar şu dünyada büyük acılar çekmek zorundadırlar..."