EKSİĞİZ, HER BİRİMİZ

 

İnsanoğlu, binlerce yıl her şeyi kontrol edebileceğini düşündü. Lakin, aradan binlerce yıl geçmesine rağmen hala kontrol etme çabasıyla tüm gücünü harcıyor.

Bu çaba süresince, izlenmesi gereken en yaşam dolu yolu seçebildi mi? Yoksa durduğu yerde, zamanı gelen dönüşüme ve yeniliğe kapalımı kaldı?

Ve yine binlerce yıldır insanlık  en çok neleri düşündü, neleri merak etti, neleri yaptı.

Yaşadığı ve nimetlerinden yararlandığı varlığını devam ettirmek için olmazsa olmaz doğaya karşı, çevresinde bulunan, uzak diyarlarda bulunan insanlara karşı neler yaptı, yapmaya da devam ediyor.

Bu süreçte en değerliler cehaletin arsızlığına heba edildi.

Medeniyetin bıraktığı izleri takip ettiğimizde göreceğimiz ilk şeylerden biri de, yaşamın değerlerini korumaya, gerçekleri bulmaya adanmış çabaların görmezden gelindiğidir.

Lakin, öğretilen, öğrenilen her şeyin uyandırdığı merakın duyguları tarihin süzgecinden geçerek inatla var olmaya devam etmiştir.

Unutulmamalıdır ki, insanlığın ve geleceğin temeli yok etmekte değil, hakikatin peşinde gitmekle mümkün olacaktır.

İnsanlığın acımasızlığına, haksızlığına tanık olmak insanın yaşadığı kendi acısını önemsizleştiriyor. Ne yazık ki, insan hem doğaya karşı, hem de insanlığa karşı insan olmayı öğrenene kadar bu acımasızlık devam edecek gibi gözüküyor.

Yaşadığımız, nefes aldığımız ortamda yok saymayı, ötelemeyi, görmezden gelmeyi bir tarafa bırakıp, yaşatmayı benimsemek en doğru seçenek olmalıdır.