ÇOCUKLARIMIZ

 

Gün yine geride göz yaşı ve hüzün bırakarak yerini akşamın alacakaranlığına bıraktı.

Sokak lambaları bir bir yanmaya başladı.

Sokak lambaları ile etrafı ışıltıya boğan sıralı apartmanlardaki yaşamı sokağa taşıyan lambalar önce tek tük, sonra cümbür cemaat kendini gösterdi.

Bir yandan apartmanlardan işitilen kahkaha sesleri, bir yandan da süregelen sessizlik derin bir tezat oluşturuyordu.

Arabaların caddede çıkardıkları homurtular ve etrafa yaydıkları egzoz gazları, insanların akşamın alacakaranlığında evlerine yetişmenin telaşı ile koşuşturmalarına karışıyordu. 

Günün yakıcılığı yerini rüzgara ve serinliğe bıraksa da, rüzgarın uğultusu fazlasıyla ürkütücüydü.

Yerde ne varsa göğe, gökte ne varsa yere taşıyordu. Sürüklenip havaya karışan toz bulutu helezonlar çizerek etrafta ince bir toz katmanı oluşturuyordu.

Her zaman yaptığım gibi günün haberlerini okuyorum.

Ne çok iç karartıcı, insanlığı derin düşüncelere salan olaylar var. Gözlerimi kapatıyorum. Tekrar ovuşturarak açıyorum. Yok yok, o haber mutlaka doğru değildir. Vardır bir yanlışlık diye kendimi avutmaya çalışsam da, çabalarım boşa gidiyor.

Dünyada en önemli varlıklarımız çocuklarımızdır.

Onlar geleceğimizdir.

Geleceğimizi karartmamak adına onlara var gücümüzle sahip çıkmalıyız.

Farkında olmadan yada bilerek onlara zarar vermek, travma yaşatmamak için, günlük yaşantımıza, yaklaşımlarımıza ve davranışlarımıza dikkat etmek zorundayız.

Yapacağımız hatalarla onlara örnek olmak yerine, doğru  davranış ve kararlarımızla örnek olmalıyız.

Bedensel ve ruhsal olarak henüz gelişimini tamamlamamış olan çocuklara; yetişkinler tarafından fiziksel, duygusal, zihinsel gelişimlerini engelleyen, veya zarar veren davranışlardan kaçınmak durumundayız.

Dikkatimi çeken bir haber, Muş'ta ki bir Kuran kursunda kapı koluna asılmış halde bulunan 12 yaşındaki çocuğun tedavi gördüğü hastanede yaşamını yitirmesi oldu.

Haberin ayrıntısı internet sitelerinde yer alıyor.

Haber üzücü  ve acı verici bir olayın ürkütücü boyutlarını ortaya koyuyor.