DAĞINIK KURGUNUN TOPLAMIDIR YAŞANANLAR

 

Eli kalem tutan insanın, şu son zamanlarda iki satır, insanlığa ve yaşama dair yazı yazması artık zor geliyor. Bir yandan pandeminin yok ettiği yaşamlar. Geride kalanların yürek burkan gözyaşları, çaresizlik ve hüzünler. Diğer yandan, insanlığın maruz kaldığı acılar, savaşlar.

Gidenin geri gelemeyeceği yok edilen hayatlar.

Bazen doğru zamanda sorulan sıradan bir soru dahi yanıtsız kalır. Hayatın içinde basit ve sıradan gibi görünen onca şey varken. 

Yaşananların karmaşıklaştığı, duyguların acizleştiği zamanlarda sorulan soru özelliğini kaybedip manasız ve anlamsız bir şeymiş hissi verir.

Her gün keskin bir gerçekliğe uyanırsınız. Adını koyamadığınız bir duygunuzu tarif etmeye çalışırsınız. Lakin, bunu çoğu kez başaramazsınız. O gün ve  önceki gün yaşananlar yalnızca bir kaç cümleyle aklınızda kalır. Çünkü, olaylar akıl almaz bir şekilde akıp gitmekte, zihinleri meşgul etmektedir. Dünün yerine yenileri eklenmektedir. Bir tarafın çözüm önerisi diğeri tarafından umursanmamakta, çözümsüzlüğü kendisine referans almaktadır.

Burası dünya kardeşim. Gün içinde aldığın nefesin sayısını tutamazken, neresi olduğunu dahi bilmediğin yerde yok edilenler seni incitir. Gözlerinin nemlendiğini hissedersin.

Usulca başını sallarsın. Dersin ki, kalbimizde duygu, zihnimizde düşünce eksik. Bilgi birikimimiz, motivasyonumuz eksik. Adaletin arandığı bir girdabın içindeyiz. Her şeyi yutan, doymayan bir girdap, devasa bir çark. Hayatımız hep eksik, hep yarım. Hayatın ağırlığı altında ezilmemek için çabalarken. Kırılmaya hazır bir dal gibi hüzünle dünyaya bakarken. Aslında yaşadıklarımızda hiç bir hasar almayacağımız şeyleri, fütursuzca yakıp yıkarken."

Unutmamak lazım. "Umut oldukça her gün yeni bir başlangıçtır."

Erich Fromm der ki, "İnsan seviyorsa iki şeyi asla yapmaz. Aldatmaz ve ağlatmaz. Çünkü aldatmak insan onuruna; ağlatmak ise insan yüreğine yapılmış en çirkin saldırıdır".

Fromm doğru der. Lakin, bunu gerçekleştirmek çok zor.