GÖZYAŞININ RENGİ YOKTUR

Tarih geçmişin ve geçmişte yaşananların belleklerimizde yer almasını sağlayan en büyük öğreticidir.

Yer yüzünün yaşanabilirliği zor olmayan topraklarında varlığını sürdüren toplumların yanı sıra buz ve soğuğun sarmalında var olma mücadelesi veren toplumların, yol ve yordamı olmayan sık ve geniş ormanlarda karnını doyurmanın telaşında olan toplumların, çölün kavurucu sıcağında hayatta kalma çabası içinde olan toplumların, sert kaya yamaçlarının gözetiminde dağ ve vadi yamaçlarında olan toplumların yaşam süreçlerine bakıldığında öğreneceğimiz ve ders çıkaracağımız gerçeklerle karşılaşırız.

Bu süreçte zorlu bir geçmiş karşımıza çıkar.

Acı ve kaygının hüküm sürdüğü toplumların yanı sıra huzur ve barış ortamının dinginliğinde var olanlara da şahit oluruz.

Yaşanan bütün savaş ve çatışmalar acı ve gözyaşından başka bir şey getirmemiştir.

Savaş savunmasız ve mazlum insanların zulüm görmesine, yerlerinden yurtlarından göçüp uzak diyarlara gitmesine neden olmuştur.

Savaş adalet yerine adaletsizliği, güçsüz yerine güçlü olanı, huzur yerine kargaşayı, yaşatma yerine yok etmeyi tetiklemiştir.

Dünyanın ilk büyük savaşıydı. Başladıktan kısa süre sonra sona ereceği düşünüldü. Lakin o tam dört yıl sürdü.

Galibin yanı sıra mağlubunda yıkımdan, ölümden, acı ve ızdıraptan nasibini almasına neden oldu.

Milyonlarca insanın ölmesine, bir o kadarının sakat kalmasına, yüz binlerce insanın hastalıklardan yaşamını yitirmesine neden oldu.

Etkileri zamana yenik düşmeyen yeni bir dünya düzeni yarattı.

Göçler, sürgünler, kıyımlarla anılır oldu.

Dünyanın ilk büyük savaşında etkilenen ülkelerden biri de Türkiye'dir.

Savaşta bir imparatorluk  olarak, büyük zaferlerin yanı sıra yenilgilerle dört yıl boyunca var olma mücadelesi veren Osmanlı İmparatorluğu sonuçta yıkılmış, işgal edilmiş, toprakları parçalanmıştı.

O süreçte yeni bir kurtuluş hareketi gelişip filizlendi.

Kurtuluş Savaşı sonunda Türkiye bağımsız devletler arasında yerini aldı.

Bu ve benzeri zamanın belleğinde yer alan yok oluşları, ölümleri, kıyımları, sürgünleri tetikleyen olaylarda, herkes kendi kaybına ağladığı gibi, her kayba ağlasa bu olumsuzluklar yerini barış ve huzura bırakacaktır.

Umuda yolculuk yapanların umutlarına umut olmak adildir ve asildir.

Her konuda ayrılmış, kutuplaşmış, saflaşmış toplumlar hiç değilse acılarda ve yok oluşlarda ayrışmamalı, acıların dinmesi için çare aramalı.

Aydınlık bir gelecek için bu duruş önemlidir.

Usta şair Nazım Hikmet bir şiirinde "Umuda kurşun işlemez" der. Usta şair'in yaşam yolculuğunu hepimiz biliriz. Vatanından uzak diyarda mezar taşını sert esen rüzgârlar serinletmekte.

Kim bilir belki de vatan özlemi ve vatanına dönme arzusu sonucu söylemiştir o sözünü.

Yazar arkadaşlarımdan Hanife Mert'in "Umut"a dair yazısının son kısmında yazdığı "İnsanların bir lokma ekmek uğruna birbirine zulüm etmediği, yerlerini yurtlarını terk edip uzaklara gitmek zorunda kalmayacağı..." cümlesi dikkat çekici.

"Umut"un kaybolmaması için bu söylenenlerin olması gerekir.

İnsanlar bir diğerine zulüm etmemeli.

Çünkü göz yaşının rengi yoktur.

Lakin, yaşanan gerçekler ne yazık ki yazarın bu isteğini, düşüncesini yerle bir ediyor.

Bunu acımadan,

Zulüm ederek,

İnsan ölümlerini kendisine referans alarak yapıyor.

Ucuz botlarla dalgalı bir denizde yüzlerce insanı yaşamdan kopararak,

Kimi zaman kahpece tuzaklanmış mayınlarla, bombalarla, molotoflarla kaos yaratarak, korku salarak "umudu" umutsuzluğa çevirerek yapıyor.

Yazar yazısında "aydınlık karanlığın bittiği yerde başlar" diyor.

Bu anlayışa hangi aklı başında insan itiraz eder ki?

İtiraz etmek cehaletin işi olsa gerek.

Cehalette kendini aşanlara, toplumda terör estirenlere, hain tuzaklarla vatan evlatlarını şehit edenlere, yol kesip, eşkıyalık yapıp araçları ateşe verenlere, eli tetikte ne yaptığının bilincinde olmayanlara gel de anlat bunu.

Anlatmak istense de anlayabilirler mi?

Anlasalar zaten bunca zulüm, bunca yoksulluk, yoksunluk,

Bunca katliam, bunca ölüm neden olsun ki?

Zalimin ve zulmün olmadığı bir dağ havası çarpsın istiyorum yüzümüze.

Lakin o istenen şeyin ne olduğunu bir kavrayabilsek, bir anlayabilsek,

Tüm yaşanan olumsuzluklar yerini barışa ve umuda bırakacak.