Lakin insanın ‘saf çağı’ dediğimiz o çağda paylaşım esastı.
Derleyici ve toplayıcı olan insanlar bulduklarını paylaşıyorlardı.
Bu bağlamda aralarında rekabet yoktu.
Şimdi bile Afrika'nın kimi ormanlarında yaşayan yerli halk ve Amazon ormanlarında yaşayan toplumlar, Hint Okyanusunun kimi adalarında modern toplumlardan uzak yaşayan kabilelerde hala bu paylaşım söz konusudur.
Adalet onlarda kendiliğinden oluşmakta, sorunlar görülmemektedir.
Modern toplumlarda ‘ben’ merkezli anlayışın yanı sıra kapitalist düzenin insanın insanı yok saymaya başladığı anlayışı ne zamanki palazlandı işte var olan sorunlar o zaman başladı.
İlkel toplumlarda ne zamanki paylaşım azalmaya, toplumlar kutuplaşmaya başladı işte tam da o andan itibaren sorunlar giderek artmaya başladı.
Yaşananlar yeni bir şey değil.
Geçmişin külleri üzerinde yoğunlaşmakta ve zihinleri meşgul etmektedir.
Merhaba. İnsanın paylaşım yapabilmesi için uygun ortam yok oldu yıllar önce. Birinde fazla olursa fazla olanı paylaşmıyor, eksik olan da benim niye yok diye hayıflanıyor. Böyle bir ortam ancak rekabeti doğurur. Rekabette bencilliği. Paylaşım adına teşekkür ederim.
YanıtlaSilMerhaba.
SilSadece paylaşmak, acılara ortak olmak değil, maalesef kültürümüzde olması gereken çok şey artık uygulanmakta çok uzak.
Bloğuma yaptığınız yorum için ben teşekkür eder, saygılar sunarım.
Merhabalar Hüseyin Hocam.
YanıtlaSil"İnsanın Saf Çağı" başlığını verdiğiniz makaleyi okudum. Evet, haklısınız. Ne zaman paylaşmayı terk ettik, sorunlarımız başladı. Muhtaçla paylaşmayı unuttuk. Dini bayramlarımız aslında paylaşmak için var. Ancak, sadece sayılı günlerde ve göstermelik yapılan paylaşmalar yetmiyor, yeterli gelmiyor. Kederler nasıl paylaştıkça azalıyor, sevinçler de paylaştıkça çoğalıyorsa, demek ki paylaşma; biz insanlar için olmazsa olmazlarımız arasındaki yerini ve değerini bulmalı, tıpkı hava ve su gibi.
Bu güzel ve yararlı paylaşımınız için emeğinize ve yüreğinize sağlık ve mutluluklar dilerim.
Selam ve dualarımla.
Merhaba Recep Bey,
Silgerçekleri o kadar güzel yazmışsınız ki.
Ekleyecek bir şey bulamadım.
Umarım ve temenni ederim ki, bu durum unutulsun,yine tekrardan eski gelenek ve göreneklerimiz uygulamaya başlansın.
Muhtacın, acısı olanın yanında olunsun.
Selam ve saygılarımla.