YENİ BİR YER, YENİ YÜZLER

 

Yakında sonbahar esintisine direnme başlar. Günün yakıcı sıcağından kurtulmanın direncidir belki de o, kocaman ya da küçücük bir susku, acılı, çileli bir bilinmezlikle.

Yaşam yolunda birbiri ardına akıp giden yılların özge bir tadı olduğunun somut görüntüsüyle.

Önemli olan birbiri ardına akıp giden zamanın boğuculuğunda, dinlemesini, konuşmasını bilen, diğerinin yaşam anlayışına saygılı olan bir anlayışı benimseyen akıllı bir insan olmaktır.

Günümüzün mega kentlerinde yaşamın her anı giderek, durdurulamayan bir hızla insanın tüm hücrelerine siniyor.

Macera arayanından, yaşam mücadelesi verenine kadar, bardaktaki su, kafedeki çay, toplu taşım araçlarında ki devasa kalabalık, her şey ama her şey günümüzün yaşam mücadelesi özelliği taşıyor.

Sokaklar, ana arterler, Avm'ler, kafeler oldukça kalabalık.

Lakin, zorunlu ihtiyaç hiç bitmez derler ya, işte o nedenle arada bir de olsa insan dışarıya çıkıyor.

On sene yaşayıp alıştığım Avrupa yakasından taşındım Anadolu yakasına. Orada kahveler içildi, sohbetler bir başka bahara kaldı tanıdık yüzlerle.

Birdenbire hızlandı sanırsın zaman. Tek tek seslerin ayırt edilemediği, çıkan seslerin nereden ve kimden geldiğinin anlaşılamadığı o kalabalık yerden uzaklaşmak, yıllarca alıştığı yerden ayrılmak insana zor geliyor. Yeni yere alışmak gibi.

Sokakları daha az kalabalık olan Avrupa yakasında, insanlar tüm telaşlarıyla koşturadursunlar, zaman durdu. Sesler yok oldu birdenbire.

Zamanı geriye sardığında görebileceğin sessiz film dönemi gibi, sesliyken sessize dönüşmek.

Yaşamın ya da zamanın hiçbir olayı belki de bu denli etkileyici ve sarsıcı olamaz. Çok duygulanınca insan artık hissedemez gibi oluyor günün doğuşunu, gecenin başlangıcını. Sarsıntılar her daim insanın yüreğindedir.

Aslında bu ayrılıklara alışkınım yıllardır. Anadolu'nun en ücra köşesinde ki köyden, en kalabalık kentlere görevim nedeniyle taşınıp durdum.

O anlarda yabancı bir tanık gibi izler insan yaşanan ayrılıkları. Eliniz, kolunuz ve yüreğiniz bağlı, bir ışık selinin peşine kapılır gidersiniz. Karışırsınız rüzgâra sele.

Yine de yeni yaşam alanına alışmak benim için çok zor.

Belki de basamakları bir bir çıkmanın, gençlikten uzaklaşmanın bedelidir bu kim bilir.

Avrupa yakasında varoşların bildik, tanıdık yüzleri vardı.

Burada ise o varoşlarda ki insan yüzlerini ara ki bulasın.

Devasa çok katlı binalar, kendini beğenmiş insan tipleri, onlarca kafenin olduğu cadde ve sokaklar.

Yaşam anlayışımda bunlara yer yok, olmadı da. Benimsemem zor olacak desem de, görünen o ki benimsemem çok zor.

En önemlisi, çok katlı binaların olduğu sitelerde yaşayanlarla varoşların insanını bir tutmak, aynı kefeye koymak mümkün değil bana göre.

Görünen o ki, devasa kentin sokaklarında toplumun durumu eskisi gibi değil.

Sorunlar daha fazla, insanların bir diğerine bakışı hoyratça...

İnsan sorgulamadan geçemiyor.

Her gün yaşanan dramlar,

İnsana, hayvana, diğerine, kadına, çocuğa, yaşlıya yapılanlar, düşünen sorgulayan insanın dimağını dumura uğratır hale geldi.

Sokaklarda çekinerek gezer olduk.

Birine baksan, dönüp neden bakıyorsun der diye başımızı öne eğer olduk.

Gittikçe de bozulma devam edecek gibi.

Bunun en önemli nedeni yetersiz eğitimin getirdiği

Bencillik

Cehalet

Duyarsızlık

Erdemsizlik

Demokrasi anlayışından uzaklaşmak

Saygıyı kaybetmek

Umursamazlık

İşsizlik

Yoksulluk v.s.

Ne derseniz deyin...

Rüzgârın yersiz bir şakası gibi, garip bir sarsıntı bu. Devasa kent sokakları, günlük işler ve sorumluluklar insana ne zaman izin verir, eski günlere ne zaman dönülür, bunu da zamana bırakalım.