YABANCILAŞMA

İlginç zamanların ilginç anlarını yaşıyoruz. Yaşam durmuyor, akıp gidiyor. Bu akışta sağlam duruş sergilemekten uzak olanlar hem kendi benliğine hem de etrafına yabancılaşıyor.

Bu yabancılaşma bir bakıma modern zamanların samimiyetsizliğidir, kofluğudur. Başkalarının yaşam ve iyi niyetine olan bakış açısının dramatik hale gelmesinden başka bir şey değildir.

Gittikçe yalnızlaşan bir insan ne yapar?

Diğerinin düşünce ve varlığını yok sayar.

Kendisini bir bilen olarak her şeyin üstünde görmeye başlar.

Başkalarını umursamaz.
Öfke nöbetleri ile karşısındakini anlamak yerine itham etmeyi seçer.

Kızgınlıkla oluşan kaos benliğini esir alır.

Kendini, kafasında oluşturduğu gülünç ve düşündürücü yaşamın ritmine kaptırmıştır. Yaşadığı keşmekeşi başkasında da görmek ister.

Bencildir.

Anlayış ve hoşgörüden uzaktır.

Bu yaklaşımda bulunanların sosyolojik incelemesi yapıldığında, bilinçaltında yatan ezilmişliğin varlığı ortaya çıkar.

Toplum içine girdiğinde insan hayal kırıklığı yaşıyor.

Çıkarcılık, benlik dürtüsü, anlayışsızlık o denli fazla ki insan yanındaki biriyle sohbet edip söz söylemekten kaçınıyor.

Çünkü söylenen söz eğilip bükülerek, ekleme ve çıkarma yapılarak bir diğerine aktarılıyor.

Hem de göz açıp kapayıncaya kadar geçen bir zaman diliminde.

Mahallenin şövalyeleri iş başındadır.

Belki de buna modern, yazısız sosyal medya şövalyeliği dense cuk oturur.

Ne kültür, ne gelenek ve görenekler, ne ahlak anlayışı, ne de bilim bunları adam edemez.