YAZGININ BUYRUĞUNA KARŞI KONULMUYOR

Karmaşık duygular zihnimi alt üst ederken güneşin yakıcı etsinden uzaklaşmak için az ileride bulunan meşe ağacının gölgesine sığındım. Geniş ve sık meşe yaprakları arasında yer bulamayan yakıcı ışınlar uzaklaşmıştı. Gölgeyle karışık serin yel hafif hafif saçlarımı dalgalandırmaktaydı. Bahçede oynayan çocuklara baktım bir süre. Ne de masumdular. Hiç bir gaileleri yoktu bu yaşta onların. Saf ve temiz yürekleriyle koşuşturuyorlardı. En çok rağbet ettikleri de ya top oynamaktı ya da ip atlamaktı.

Bahçenin uzak köşesinde sesler yükseliyordu. Bir sürü çocuk el çırpıp şarkı söylüyordu. Dikkatli dinleyince ezgiyle sözler belirginleşiyordu. Şarkıyı söyleyen çocuklara doğru baktım uzun uzun. Şarkıdan çok Anadolu'nun bağrından kopup gelen ve bizleri, Anadolu insanının hasretlerini, sevdalarını, aşklarını, yaşamlarını anlatan türküleri severdim. İstedim ki biri de çıksın yanık bir türkü söylesin. Söylesin ki yerinde duran mendili elime alıp gözlerimi sileyim. Mendili ıslatayım. Tıpkı yıllar önce Ankara otobüs terminalinde televizyon ekranlarında türkü söyleyen türkücüye bakıp elindeki ayakkabı boya sandığıyla bir kenarda durup hıçkıra hıçkıra ağlayan ve gurbette yanıp tutuştuğu sıla hasretine ağlayan yaşlı amca gibi.

Şarkı söyleyen çocukların sesleri kesildiğinde ağır bir yük omuzlarıma binmişçesine kendimi yorgun hissetmeye başladım. Hiç bir şey söylemeden, kendimden beklenmeyen bir çeviklikle sudan yeni çıkmış iri bir balık gibi, zikzaklar çizerek geldiğim yöne yani kahvelerin olduğu meydana doğru yürümeye başladım. elimden geldiğince de göz ucuyla etrafı izliyordum.

Sonrasında olduğum yere çakıldım kaldım. Koca meydan birkaç dakikalığına derin bir sessizliğe gömüldü.

Bir an uzaklaşmayı, kasabayı, meydanı bir daha hiç görmemeyi aklımdan geçirdim.

Lakin yazgının buyruğuna karşı konulmuyor.

Sanırsın görünmeyen bir el beni çağırıyor, seni kim çağırıyorsa git diye ittiriyordu.

Mehmet amcanın bilge kişiliği, Recep ve Altay'ın candan arkadaşlığı her daim güvenebileceğim birileri olduğunu hatırlatırdı bana. Mehmet amca ne yapıyordu acaba? O çok sevdiği üzüm bağındaydı muhakkak şu sıralarda. Canı sıkıldıkça bağa gider, üzüm hevenklerini elleriyle okşar, yan yatmış bağ çubuklarını usulca doğrulturdu.

Doğa güzellikleri ve insan ilişkilerini, çoğu kez küçük kasabalardan kentlerden yana koymuştur. Çünkü küçük kasaba ve kentlerde yaşayanlar birbirlerini tanırlar.

Kaldı ki küçük kasaba ve kentlerin yaşam ritimleri çok hızlı olmadığı için, etrafın güzelliklerini rahatça içinize sindirebilirsiniz. Mehmet amcanın sıklıkla bağa gitmesi, doğayla kucaklaşması bundan olsa gerekti.

Mehmet amca "Sanatçı toplumun ve insanın özünü kendi nabzında kendi yüreğinde duyan insandır. Ve bu duyguyu  çocukları küçük yaşta eğiten ve topluma bilinçli ve sağlıklı bireyler olarak kazandıran sizlerde yüreğinizde duyarsınız. O nedenle bulunduğunuz yörede olan bitenleri izler, kimi zaman üzülür kimi zaman sevinirsiniz. Yani toplumu kendi diliyle yansıtırsınız" derdi.