BOZKIRDA YAŞAM!

Zamanın yıpratıcılığında yol çizgileri akıp giderken otobüsün camına yaslanıp etrafı seyrettim. İnsan nereye baksa uçsuz bucaksız bir ova ile karşılaşıyor. Yerleşim alanları çevresi hariç koca ova bir tek ağaca hasret. Göz alabildiğine uzanan bozkır gözlerimi kamaştırıyor. Dağ yamaçlarını zarif bir hatla ovayla birleştiren kırılgan bir ortam. Kimi yerde suyun ve toprağın kimi yerde doğanın ve insanın kaynaştığı, farklı yaşama ortamlarının bir arada bulunduğu uçsuz bucaksız bir düzlük. Dağların dorukları, vadileri, sert granit kayalar uzaktan ovaya bekçilik yapıyor. Yüzlerce kilometrelik mesafeler, binlerce metrelik yükseklik farkları dağları ovadan ayırıyor. Ekosisteme uyum sağlamış pek çok kuş türü zarif kanat çırpışlarıyla havada süzülüyor. Şarkılarda, türkülerde, elişlerindeki motiflerde yer almakta bu kadim topraklar. Bozkırın şekillendirdiği özel bir coğrafyayla baş başa kaldığımı hissediyorum. Dağ eteklerine uzanan tarlalarda sığır ve koyun çobanlarından başka kimse yok. Irgatlık çoktan bitmiş. Geniş ova hayvanların rahatça dolaştığı bir alana dönüşmüş. Sığır ve koyun sürüleri yazdan kalan son otları kemiriyor. Çobanlar ve çoban köpekleri sürülerin etrafında akşam olmasını bekliyor. Dışarıda hava ayaz, su donma noktasına yakın. Kuytularda donmuş toprak kırağı kaplı. Gökyüzü kızıldan, çivit mavisine bir dinginlikte.  Sonsuzluk hissi veren ovadan etkilenmemek elde değil.