UMUDU YİTİRMEMELİ İNSAN

Şoförün verdiği sıcak çayı içmeye başladı. Gece ayazında üşümüştü. Sıcak çayla birlikte içi ısınmaya başladı. Poğaçalara elini sürmedi. İçinden bir lokma bir şey yemek gelmiyordu. Oğlu vurulduğunda üzerinde ne varsa onunla taksiye binmişti. Bayram telaşında terlerim korkusuyla kalın giysiler giymemişti. Yola çıkmalarından bu yana içinde büyük bir hüzün vardı. Şartlanmışlıkları bir anlayabilse, belki, olan bitenleri daha gerçekçi bir gözle görecek, olmaz dediklerini, daha değişik yüzleriyle tanıyıp, olan biteni daha iyi anlayacaktı. Anlam veremediği duyguların baskısı altında kaldıkça, kederi artıyordu.

Morali bozuk, benzi uçuktu. Bahçede beklerken, Recep babasıyla az sonra gelir diye düşündü. Burhan’ın öldüğünden henüz haberdar değillerdi. Ölümü kabullenmek kolay olmayacaktı onlar için. Recep kardeşini çok seviyordu. Onu her yerde gözü gibi korumuştu bugüne kadar. Olayın olduğu gün çeşmenin yanındaki geniş alanda bulunmaması bayram nedeniyleydi. Yoksa kardeşiyle her daim yan yana olurdu.

Aradan fazla zaman geçmedi oğlu Recep ile babası çıkageldiler. Yüzlerinde endişeli bir bekleyiş vardı. Hastane bahçesinde ananın yanına gitmeden önce şoför onları karşılamıştı. Beraberce ananın yanına gittiler. Ana perişan bir vaziyette oturuyordu. Yüzü kireç gibi bembeyaz olmuştu. Gözlerini yerden kaldırmadan susuyordu. Recep sorgulayan gözlerle bir anaya bir şoföre baktı. Şoför gözlerini kaçırdı, uzaklara bakmayı yeğledi. Neler oluyordu. Yoksa kardeşi hakkın rahmetine mi kavuşmuştu. Recep bu düşünceyi çarçabuk kafasından attı. Olamazdı böyle bir şey. Mümkün değildi. O dağ gibi kardeşi ölmüş olamazdı. Tekrardan sorgulayan gözlerle anaya baktı. Ana kaya olmuş kıpırdamıyor, tek bir ses vermiyordu. Bunun üzerine Recep olduğu yere yığılıp kaldı. Neye uğradığını bilmeden feryat figan gözyaşlarına boğuldu. Onu öyle gören babanın gözlerinde yaşlar sel olup akmaya başlamıştı. Ana da hıçkırıklarla ağlıyor ağıtlar yakıyordu. Şoför çaresizdi, eli koynunda ağlıyordu.

Ağladılar ağladılar. Ağladıkça gözyaşları sel olup aktı. Büyük bir yürek acısı ve hüzün vardı. Taş olan insan yüreği bu duruma dayanamazdı.

Ana Recep’in feryatları üzerine, bu olay kalıcı bir durum yaratmamalı diye geçirdi içinden. Bir tek oğlu Recep kalmıştı artık. Onun da bir musibete bulaşması doğru olmazdı. Kan davası iyi bir şey değildi. Süloların Hasan’ı ya da bir başkasını öldürmek oğlunu geri getirmezdi. Elde bir tek ölmek vardı artık, öldürmek değil, yaşatmak vardı. Vicdanları kurumuşlarla neyi değiştirebilirdin ki? Vicdansız olmasa bir insan bir canlının yaşamına bilerek ve isteyerek son verebilir miydi?

Toplum eskisi gibi değildi artık. Kimse kimseye güvenemiyor bu devirde diye içinden geçirdi. Güvenilecek bir tek hukuk vardı. Hukuk gereğini yapar diye düşündü. Sahi yapar mıydı? Oğlunun yaşamına son veren Süloların Hasan’a gerekli cezayı verir miydi? Bu ülkede hukuk da haksızın yanında yer alır mıydı? Bekleyip görecekti bunu. Huzurun sağlanması için çoğunluğun yanında olmak yetmezdi. Çoğunluğun ve güçlünün yanında, azınlığın haklarını savunmak da gerekmekteydi. Anlatılanlardan hatırlıyordu. Koca koca devletlerde çoğunluğun oyunu alıp iktidara gelenler, gün gelmiş, iktidarlarını kaybetmişlerdir. Demek ki haksızlık doğru bir şey değildi.

Oğlu yaşamını kaybetmişti. Buna rağmen intikâm duygusu içinde olamamaları gerektiğini biliyordu. Kin ve intikâm duygusuyla bir yere varmanın olanağı yoktu çünkü. Bunun bir adım ötesi mezardı. Oğlunu toprağa verdikten sonra ağaçların, çiçeklerin, toprağın olduğu yerde hiç durmadan yaşamlarına kaldıkları yerden koşarak devam etmeliydiler. Recep’in geleceği buna bağlıydı. Onunda heba olmasına müsaade edemezdi. Oğlu yerine artık toprak vardı, ağaçlar, kuşlar vardı, çiçekler vardı, o çok sevdiği koyunlar vardı. İnsanlık vardı.

Öyle insanlar vardı ki suçsuz yere mapushanelerde yatan. Ve yine öyle insanlar vardı ki yaptıkları yanına kâr kalan. Ona göre Süloların Hasan suçluydu. Bir canı almıştı. Cezasını çekmeliydi. Yaşam hakkının kutsal olduğunu herkesin kabul etmesi lazım. Yargıçların da bu yönde tavır koyması lazım diye düşündü. Ölen bir insandı. İnsan olanın vicdanı sızlar. Unutup gideriz, üstünü örter, bakarız diye düşünmemeli. Masal dinlemesini, erken yatıp geç uyanmasını bilen bizler yaşamın kutsallığını unutmamalıyız. Kan tüccarlarının, kan dökücülerin etrafımızı mesken tutmasına müsaade etmemeliyiz. Ölümden yana değil, huzurdan ve barıştan yana olmalıyız. Yaşamın renklerinin açmasından yana olmalıyız. Yaşamımız kanlı bir bulmacaya dönüşmesin. İçini çekti. Yaşlı gözlerle bir oğluna bir eşine baktı, hıçkırıklar boğazında düğümlenmiş, sözcükler dilinde acı bir ağıda dönüşmüştü.