GELECEK KUŞAKLARA YAZIK ETMEMELİ İNSAN...

Mehmet amca, Altay, Recep, Kahveci Muzaffer, Esat abi, Çoban Mehmet ve daha niceleriyle yaptığım sohbetlerde tanık olduklarım; o sert ve acılı coğrafyada naif ve eğlenceli hikâyelerin belki de yüzyıllar boyunca hiç yaşanmayacak olması duygusuna kapılmama neden oldu ne yazık ki.

Günler boyu; Güneşe ve ayaza aldırmadan, ağır yüklerin altında nefes bile almadan, ölmeden öldürülmüş, yoksulluğa kader demişken bile çatlamış ellerinin sızısıyla, inatla yaşıyorlar. Yaşıyoruz bizler diyor bu insanlar. Bizler varız diyorlar, kimselerin bilmediği, bilmek istemediği.

O yıllarda, orada kaldığım süre içinde, çoğu insanın, çoğu kasabalının yoksullukla mücadele içinde geçen hayatlarının dramlarına, gerçekliğine tanık olmuştum. Yaşamın içinde tökezlemeden yürümek çok zor. Yürüsen dahi diğeri tökezlemen için seni ezmeye, yok etmeye çalışır. Bir hiç uğruna, nedensiz yaşamına son verilen Burhan’ın durumu, tökezletmek isteyen zihniyetin bir yansıması, gerçeğe dönüşmesi değil midir? Yaşanan bu acıya rağmen, Burhan’ın kardeşi Recep ve ailesinin tökezlemeye direnmeleri yaşam nehrinde insanın ne denli direngen ve mücadeleci olduğunun göstergesidir. Bu bağlamda hakkı yenenler, ezilenler, dram yaşayanlar acının sarmalında var olma savaşı gayretindedirler. İnsanın yüreğine ağırlık hissi veren, iç burkan bir durum. O hayatların hepsine, anlatımlar boyunca kısacık da olsa misafir oluyor insan. Yoksul hayatların dramlarıyla dolduruyor yüreğini. Mehmet amcanın çalıştığı iş yerinde yaşanan talihsiz gelişme sonucunda kızı Zeynep’in okulunu bırakıp akrabasıyla evlendirilmesi ve sonrasında yaşadığı sefil hayat huzursuzluk kaynağı olmaya devam ediyordu. Bozkıra ve insanına dair çok şey öğreniyor, bilgileniyor, çok şeye tanık oluyor; lakin o insanların hayatlarında hiçbir şeyi değiştiremiyordum. Dilimin döndüğünce yapılması gerekenleri, doğru bildiklerimi anlatıyor; kader diye dayatılan kirli oyunları, ezberletilmişleri bozmaları gerektiğini, sorunsuzca bir arada yaşamalarının birbirlerini daha iyi anlamalarına bağlı olduğunu söylüyordum.

Burhan’ın, o yiğit delikanlının beş para etmez bir cahilin, bir gözü dönmüş katilin beş para etmez kurşunuyla ölmesi üzerinden günler geçmişti.

Kadın sevgidir, umut ve yüz akıdır yaşamın. Adam ettiği çocuklara, avuttuğu erkeğe öğretir yüreğe yürek olmayı. Lakin Budakların Hasan’a ya anası öğretememiştir ya da kendisi öğrenememiştir yüreğe yürek olmayı, kırlangıcın yaralı kanadına merhem olmayı. Oysa insanın yüreği güneşli olmalı, dalgasız bir deniz yüzü gibi kırışıksız olmalı. Kamburlardan kendisini kurtarmış olmalı.

Ne toplum ne de toplumda yaşam alanı bulmuş insanlar değer yargılarını yitirmemeli, doğru bildiği yolda yürümeli, başkalarının ayağına çelme takmamalı. Hayat anlayışı insan odaklı olmalı. Çünkü hayat kendi kafalarımızda kurduğumuz tozpembe dünyadan çok daha farklı ve zordur. Gelecek kuşaklara yazık etmemeli insan.