YOL

Gülümsemeli insan yolun sonunda

Kıpırdamalı yüreklerde düşünceler

Boşluğa doğru uzanmalı parmak uçlarında

Bulutları görünce kırmızı çiçekler

Hüseyin GÜZEL/29.12.2011

İHTİYAR

İnanılmayacak kadar kirli

Yırtık pırtık al basmadan bir gömlek

Bol kadifeden pantolon

Ayaklarının birinde kundura artığı

Diğerinde üstü yırtık, altı delik bir lastik

Saçları dağınık

Taranmamış belli, toz toprak karışık

Göğsünde uzun kır bir sakal

Solgun bitkin bir yüz

Çoktan feri gitmiş bir çift göz

Umutsuz

Yorgun

Derin izler avuçlarında, yüzünde

Elinde katıksız bir ekmek

Belli ki çaresiz

Sokaklarda uyur

Her gün

Her gece

Kar ve yağmur

Uzayacak geceler

Bir sızı parmak uçlarında

Hüseyin Güzel/ 04.11.2011

ÇİLEK KOKAR GÖZLERİN

Ak özlemler gibi bulutlarla sardım seni

Yaprak oldu kayıverdi bedenimden

Kıpırdadın, sıkıldın, kızardın gülümserken

Penceremden ışık,

Duygu buram buram

Kaçar dağılır parmaklarımdan

Yıkadım yalnızlığını damarlarımdaki umutla

Gözbebeğin büyümekte, kızarmakta gülümseyişin

Bir sevdanın peşinde

Suya hasret karanfilin boynu eğri

Kaybolmakta gün ışığı sen yokken

Ama üzülme

Bir gönül yoludur bu

Çilek kokar gözlerin güneşle

Birgün görmek isterim yüzünü

Yüreğimdeki sevda pınarında, hasretle.

27.10.2011/ Hüseyin Güzel

VURGUN YEMİŞ GÖZLERİN

Karanlığın ayışığı ile yok olduğu günlerde

Gölgeni aradım penceremde umutla dışarıya bakıp,

Soğuk havanın sertliği ile karşılaştım

Güz gecelerinde

Gözlerimi kırpıştırarak hüzünlendim

Soluk lambaların ışığında...

Seni göremeyince güneş bile saklandı

Bulutların arasına,

Yaprakları yıkadı gün boyunca yağmur...

Mavinin denizle, yeşilin yaprakla buluşması için

Çölde kavrulmakta Mecnun.

Karanlık gecelerde ay ışığını bekleyen gölgelerle birlikte

Hüzünlü rüzgârlara saatlerce

Kum tanesi yıldızlara yorgun gözlere
Sormalı mıyım seni gelmediğinde eğer.

25.10.2011/ Hüseyin Güzel

ÇOCUK

 

Eşitlikmiş, adaletmiş

Özgürlükmüş

İnsan hakları, çocuk hakları imiş

Duydun mu sen çocuk?

Çocukluğunu yaşamadan

Yaşam derdine düşen

Oyun da değil kendini tarlada bulan

Sen değil misin çocuk?

Bir renk

Bir ışık

Bir hüzün

Bakışların umut mu düş mü bekler

Söylesene çocuk?

Hüseyin Güzel/ 22.12.2011

BİR İSYANDI HÜCRELERİME SİNEN

Yalanlarla kuşatıldığında bedenim

Bir bulut gözyaşlarımı taşır

Duygularım savrulur yaprak yaprak

Seninle büyür yaşamın her anında

Yüreğimde sevdan

Dudaklarımda yas

Güller arasına armağanım o

Hatırla ne olur

Her gece

Öfkeden

Katran karası gözlerden uzakta

Umudu içinde taşıdım acısa da yüreğim

Bahçenin sakin uzak köşesinde

Duvara yaslandım saatlerce

Bir yumruktu boğazıma tıkanan

Bir isyandı hücrelerime sinen

Bedenimde kalan tek şey candı

Kader ağlarını örmeye başladığında

21.12.2011/Hüseyin GÜZEL

BİR EMİRLE ON BİNLERİN YOK OLUŞU

Tarihimizin önemli ve ibret alınması gereken köşe taşlarından biri de ne yazık ki bundan 95 yıl önce 90 bin askerimizin donarak öldüğü “Sarıkamış Harekâtıdır.” Allahüekber dağlarında ağır kış şartlarında, -30 derece soğuğa, kara, tipiye, borana karşı yazlık kıyafetlerle savaşın acımasız kolların atılan; açlık, sefalet, hastalık ve karakış nedeni ile donarak toprağa düşen askerlerimizin şehit olduğu 1915 yılı.

Harekât 22 Aralık 1914 sabahı başladı. O sabah müthiş bir kar fırtınası ve tipi vardı. Fırtınadan göz gözü görmüyor, karargâh emirlerini alaylara götürmekle görevli askerler dönüp dolaşıp yola çıktıkları karargâha geliyordu. Harekâtın ikinci ve üçüncü günlerinde de ne kar ve tipi aman veriyor, ne de erzak ve teçhizat ileri hatlara taşınıyordu.

Cephedeki asker erzaksız, teçhizatsız ve yazlık kıyafetlerle ilerlemeye çalışıyordu. Allahüekber dağlarının yamaçları buzla kaplanmıştı. Güneş sadece ışık veriyordu. Isıdan mahrum bir ortam, sisli ve fırtınalı doruklar, yükseldikçe eğimin arttığı dik ve sarp yamaçlardı görünen, hissedilen, yaşanılan.
İnsanın içini donduran. Fazla kalındığında soğuk ve tipi ile mücadele imkânı kalmayan, bugün dahi soğuk ve karla mücadele için kışlık kıyafetler gerektiren şartlar.

Tarihimizde “93 Harbi” olarak bilinen 1876-1877 Osmanlı-Rus Savaşı sonrasında Kars ve ilçeleri Ruslara bırakılır. Sarıkamış’a Rus Çarlığı’nın garnizonuna konuşlanır. Bölge uzun yıllar Rusların elinde kalır. 1914 yılına gelindiğinde dönemin “Harbiye Nazırı” ve “Başkumandan vekili” Enver Paşa ile Padişah damadı olan Albay Hafız Hakkı Bey bölgeyi Ruslardan kurtarmanın ve Kafkaslar ile Orta Asya’ya yayılmanın peşine düşerler.

Sarıkamış muharebelerinde bir emirle on binlerin ağır kış şartlarında, donanımsız, yazlık kıyafetlerle dağlara sürülüşü tarihimizin ibretle okunması ve bilinmesi gereken bir sayfasıdır. Yetkili ancak yeteneksiz birinin binlerce insanın hayatını nasıl tehlikeye atabileceğinin ve bir devleti nasıl yok olmanın eşiğine getirebileceğinin belgesidir.

Yıllarca öğretmenlik yaptım. Binlerce öğrenci yetiştirdim. Sarıkamış yöresinde Allahuekber dağlarında düşmana tek kurşun atmadan şehit olup kara toprağa düşenlerin hazin hikayesi hep içimi yaralamıştır. Öğrencilerime konuyu anlatırken oluşan hüznü saklamanın çabasını yıllarca sürdürdüm.

Sarıkamış’ın benim için diğer bir önemi ise dedemin canından çok sevdiği kardeşinin Sarıkamış muharebelerinde Allahuekber dağlarında bir daha geri gelmemek üzere bu dünyadan göçüp gitmesi, şehit olmasıdır. Yıllarca onun gelmesini bekleyen insanların anlattıkları ile büyüdüm.

Sarıkamış faciası ile ilgili araştırmalar son yıllarda yoğunlaşmıştır. Sarıkamış’ta yoğun kar, tipi ve kış şartlarında hayatını kaybedenlerin resimlerinin büyük bölümü Ruslar tarafından çekilmiştir. Kendi arşivlerimizde Israrlı araştırmalara ve kaynakların taranmasına rağmen sadece bir tek resim bulunabilmiştir.

Bu durum Sarıkamış harekâtında olan bitenlerin İstanbul’a dönen Enver Paşa tarafından basına sansür uygulanması sonucu, ancak yıllar sonra öğrenildiğini düşündürmektedir.

Sarıkamış Harekâtı’ndan aylar önce, Balkan savaşlarında yeni çıkmış askerler henüz evlerine gitme fırsatı bulamadan, 4 Ağustos 1914 günü Enver Paşa’nın “Seferberlik ilân edilmiştir” emrini alırlar. O yıllarda üst üste yapılan yanlışlar ve hatalı kararlarla ordunun ihtiyaçları tam karşılanmadan cephenin biri kapanmadan diğeri açılır. Bu durumda ne halk ne de asker savaşa hazırdır.

Alptekin Müderrisoğlu ”Sarıkamış Dramı” adlı kitabında şunları yazıyor. ” ’Padişahım çok yaşa’ nidaları ile yer gök inliyordu İstanbul’da. Selimiye kışlasından hep bir ağızdan yükselen sesler daha sonra Maltepe, Maçka ve Davutpaşa kışlalarında bulunan askerlerin de katılması ile; Üsküdar’da, Boğazın kıyılarında, Beyazıt meydanında, Topkapı ve Karaköy’de Haliç’e kadar olan geniş alanda yankılanıyordu.”

Kışlalarda ve boğazdaki savaş gemilerinde bando, davul, zurna sesleri eşliğinde ’Padişahım çok yaşa’ nidaları ile savaş kararı duyurulmaktadır. Halk ise olan bitenden habersizdir. Savaş kolay değildir. Yıllarca cephede savaşan, yakınını kaybeden insanlar savaşın ne olduğunun ve ne anlama geldiğinin bilincindedir. Osmanlı imparatorluğu dört yıl sürecek ve on binlerce insanın yaşamına mal olacak olan Birinci Dünya Savaşı’na giriyordu.

Müderrisoğlu ilgili kitabında şunları yazıyor: “Savaş çağrısının son bölümünde Enver Paşa şunları söylüyordu : ’… İleri! Daima ileri ki zafer, şan, şehitlik, cennet hep ilerde; ölüm ve alçaklık geridedir….’

Birinci Dünya Savaşına girmeden önce Padişah Mehmet Reşat olan bitenlerin ayırdın da değildi. Ülkeyi Harbiye Nazırı Enver Paşa yönetiyordu. Almanlarla gizli bir anlaşma yapan Enver Paşa İngiliz ve Fransız donanmalarından kaçıp İstanbul’a sığınan iki alman savaş gemisinin (Goben ve Breslau) satın alındığını duyurdu. Her iki gemi adları değiştirilerek (Yavuz ve Midilli) Karadeniz’e açıldı.

Seferberlik ilân edilmişti lakin hazırlıklar yavaş ilerliyordu. Çeşitli çevrelerde ve komutanların bir kısmında savaşa girilmemesi konusunda eğilim söz konusu idi. Birinci Dünya Savaşı’nda çarpıştıkları cephelerde bozguna uğrayan Almanlar Osmanlı Devleti’nin bir an önce kendileriyle işbirliği yaparak savaşa girmesini istiyordu. Almanların baskısına fazla dayanamayan Enver Paşa Karadeniz’e çıkan savaş gemilerine Ruslara saldırma emri verdi. Osmanlı gemileri Rus limanı Sivastopol’ü bombaladı. Ruslarda Kafkasya cephesinde harekete geçtiler. Böylece Sarıkamış’ta Ruslarla savaş başlamış oldu.

Müderrisoğlu kitabında şunları yazıyor ”Osmanlı padişahı Mehmet Reşat, ordusuna ve donanmasına yaptığı savaş çağrısında savaşı Rusların başlattığını söylüyordu. Böylece, altı yüz yıllık Osmanlı tarihinde ilk kez bir padişah, savaşa yol açan olayın gerçek nedenini bilmeden savaş çağrısında bulunuyordu.”

Sarıkamış yenilgisi sonrasında  ’… İleri! Daima ileri ki zafer, şan, şehitlik, cennet hep ilerde; ölüm ve alçaklık geridedir’ diyen Enver Paşa Ocak 1915 başlarında İstanbul’a geri döndü. Harekât sona erdi. 4 Ocak 1915 günü ordunun kalan kısmı savaş öncesi mevzilerine döndü. Geride on binlerce insanı donmuş, aç, yaralı bırakarak.

KENT VAROŞLARINDA YAŞAMA İSTEĞİ

Türkiye’nin 12 ilinde 600’den fazla katılımcıyla yapılan araştırma sonucunda ilginç veriler elde edildi. Bu araştırmaya göre halkın büyük çoğunluğu kentlerde yaşamayı tercih ediyor. Kentler deyince sanılmasın ki kent merkezlerinden söz ediliyor. Sözü edilen yerler sorunların yoğun olarak yaşandığı, yani bir bakıma köyden kente göç eden vatandaşların ilk durak yerleri, okul, yol, elektrik, belediye ve sağlık hizmetlerinin yetersiz olduğu “varoşlar”dır.

Kentlerde yaşamak isteyenlerin “kentlerin daha yaşanabilir kılınması için yapılanların yetersiz olduğunu” düşündükleri de belirtiliyor aynı araştırmada. Örneğin işsizlik, kent nüfusundaki artış, kentlerin yeterince aydınlatılmaması, trafik şikayet edilen sorunların başında geliyor. Buna rağmen tercih yine “kent”lerden yana ağır basıyor.

Bu tercihin altında yatan nedenler elbette vardır. Eğitim ve sağlık gereksinimlerini karşılama isteği, köyden kente göçü tetikleyen nedenlerin başında gelmekte.

Kentlerin mimari ve kültürel dokusu ya da diğer bir deyişle kentsel dokusunun göç olayında etkili olduğunu söylemek olanaklı değil. “Ucube” yapılaşmalarla bu doku zaten yok ediliyor.

Yıllardır, ülkelerin geleceğini “serbest piyasa ekonomisiyle birbirine bağlayan” küreselleşme propağandası yapılıyor. Küreselleşmenin iflası 2008 den bu yana devam ediyor. Ülkemiz insanının bu iflastan etkilenmemesi düşünülemez. Kırsalda yaşayan insanlar küreselleşme ve vahşi kapitalizm sarmalında çaresizce kurtuluşu kentlerde görüyor. Göç olayında küreselleşmenin etkisini de unutmamak gerekir.

“Yeni dünya düzeni” ile toplumlar “daha fazla ticaret, daha fazla iletişim” yaklaşımı ile birbirleri ile daha fazla etkileşim içine girecek, “demokratik haklarını” daha fazla dile getirecek ve alacaktı. Kısaca söylemek gerekirse daha fazla özgürleşecekti. Bu söylemlerle halkların boynunda “boza” pişirildi. İnsanlar yerinden yurdundan edildi.

Dünya neoliberalizmin çılgınlığına ve kitleleri sürüklediği algı yanılsamasına geniş ölçüde teslim oldu. Bu teslimiyette ülkemizi ayırmak olası görünmüyor. Kapitalizmin yoksulları “demir kafes” içine alması değişik coğrafyalarda sürüp gidiyor. Irak, Afganistan, Libya benzeri ülkelerde yapılanlar ortada. Gelişmekte olan ülkelerin iç sorunlarla boğuşması en büyük istekleri.

Varsıllarla yoksullar arasında var olan uçurumun açılmasını engellemeye yönelik girişimler başarılı olamıyor. Yoksul kesim, varoşların düzensizliğini unutmuş görünüp, kitle iletişim araçlarının katkısı ile varsıla özeniyor.

Kırsaldan kente göçü bir rahatlama bir kurtuluş olarak görenler bir gün talihin kendilerine güleceği umuduyla oyalanıyor. Düşünsel akımların etkisine teslim oluyor. Algı yanılsamasının, kapitalizmin, tarikat örgütlenmelerinin, kimlik kaybının kendilerini sarmasına seyirci kalıyor.

Kırsaldan kente akan kitlenin ilk durak yerleri olan varoşlarda hoşnutsuzluk dile getirilse de genelde bir suskunluk söz konusu. Bu suskunluk donanımsızlığın ve yoksulluğun sonucudur. Donanımsızlık, yeterli eğitimin alınmayışı, belli alışkanlıkların devam ettirilmeye çalışılması sorunları artırıcı rol oynuyor.

Kimi zaman kentli gibi davranamayan çağdaş uygarlığa burun kıvıranlarla da karşılaşmak şaşırtıcı değil. Düzensizlik, insanın insana olan saygısızlığı, vurdumduymazlık, nemelazımcılık kentli olmaya çalışanların ortak davranışı olduğu gibi bu davranış biçimlerini “kentli oldum” düşüncesinde olanların da göstermesi ne derece kentli olduğumuzun sorgulanmasına neden olmaktadır.

Küreselleşmenin yarattığı “algı yanılsaması” ne yazık ki toplumların geleceğini daha da çıkmaza sürükledi. Daha sorunsuz bir yaşam için yerinden yurdundan olan insanlar gittikleri yerlere “uyum” sağlamakta güçlük çektiler. Hâlâ da çekiyorlar. Alışılagelmiş yaşam biçimini terk etmek kolay olmuyor. Kentin sorunları düşünüldüğünde “sorunsuz” bir yaşam şimdilik hayal olmaktan öte gitmiyor.

VEDA

VEDA

Sen çölde susuz bir ceylan

Sen yağmurda tutsak bir kırlangıç

Kanadı yorgun serçeyi bekleyen bir ağaç

Dağın, ormanın, toprağın özgürlük türküsü

Kapıda giyerken ayakkabılarımı

Ürkerek bakmıştın bana

Gözlerimle veda ederken dudaklarına

Bütün çiçekler kıskanmıştı seni

İnsanı yakıp kavuran bir mücadele

Bir direniş vardı oysaki

Bir sevgi, bir ağıt

Yüreğinin en ücra köşesinde

Hüseyin Güzel/14.12.2011

KORDONBOYUNDA

Olma Hercai Kardelenin gözyaşında
Yüreğimin doğrusuyla konuşuyorum
Kordonboyunda çırpınışına bakıp dalgaların
Saate ve boşluğa karşı susuyorum


Hüseyin GÜZEL 

YAPRAK DÖKÜMÜDÜR YAŞANANLAR!

Hava soğuk, sokaklar soğuk. Karlı, yağmurlu günleri yaşıyoruz, karakışın acımasızlığında. Yürekleri sarsılmış çocukların, kimsesiz yaşlıların, evsizlerin gülüşlerine gözyaşı karışmış, donuyor ortamın soğukluğunda.

Kışa hazırlıklı mıyız toplum olarak? Şiddetli yağmura örneğin, kara buza hazırlıklı mıyız? 

Şehir merkezlerinde ne karlı zirveleriyle şahlanmış dağlar var, ne yol geçit vermeyen zirveler. Karakış canavarı yerini trafik canavarına terk etmiştir. Kırsalda tipinin kara borana boğduğu coğrafyanın yerini şehirlerde arabaların motor homurtuları, gürültü ve kesif bir egzoz dumanı almıştır.

İster kış olsun, ister yaz, ister sonbahar tepkisiz ve unutkan bir toplumuz. Yaşam, acı ve hüzün asık suratlı artık. “İleri demokrasi”ye geçtiği söylemi ağızlarda düşmeyen, ekonomik büyümede dünyaya “dudak ısırtan” ülkemizde şehirlerin parkları, izbe köşeleri, terk edilmiş metruk binaları, köprü altları sığınacak yer arayan çocuklarla, kimsesizlerle dolu.

Kimi zaman inceden yağan yağmurda, kavurucu ayazda korunacak yer ararlar. Ayakları çıplak, soğuktan tir tir titreyen çocuklar. Evsizler, yaşlılar. Böylesi günlerde susarım. Suskunluğun egemen olduğu toplumlarda, demokrasi ve insan haklarından bahsedenleri gördükçe.

Böyle havalarda hüzünlenirim. Mesaisinin bitmesi ile yola çıkan memuru, işçiyi. Okulundan çıkan öğrenciyi. İş bulabilmenin ve evine bir lokma ekmek götürmenin peşindeki vatandaşın ayazda donmamak için sarf ettiği çabayı gördükçe.

Saatlerce yol kenarlarında, otobüs duraklarında toplu taşım araçlarını beklemenin dayanılmaz hafifliğini yaşayanları. Sinirleri gerilenleri. Zabıtayı arayıp toplu taşım otobüslerinin yetersizliğini ve duraklarda durmadıklarını şikâyet edenleri. Sonuçta kocaman bir hiç ile karşılaşanları gördükçe.

Yaklaşık 10 yıldır yapımı yılan hikâyesine dönen 4 farklı metro hattını tamamlayamayarak, hükümete devreden Anakent Belediye Başkanı Melih Gökçek, Ankara’nın ulaşım planında yer almamasına karşın, Kızılay - Oran arasına teleferik hattı kuracağını açıkladı. Projenin Güvenpark’tan başlayıp, Dikmen Vadisi’nden geçerek, Panora AVM’ de bitmesi planlanıyor... Bir "çılgın proje" daha...

Var olan "metro" hatlarını tamamlayamayan zihniyet, yeni bir proje ile uğraşacağına, Ankara yollarında evine gitmek için saatlerce araç bekleyenlerin sorunları ile ilgilense, bir kaç otobüs daha alıp sefere koysa ya! Keşmekeşe dönen trafiğin düzelmesi için uğraşsa ya!

Gelişmiş ülkelerde insana verilen önem konut yapımından tutunda, trafik akışının düzenine, yoksulların barınmasından, evsiz ve kimsesizlerin korunmasına, sokak ortasında kadın cinayetlerini bırakın yaşam alanlarında kadın erkek eşitliğine varana kadar her alanda kendini hissettirir. Bizde ise polis copu ile kadının kalçasının kırılmasına, dayak atılmasına, devlet ihalesi alan müteahhitlerin sağlam olan villasının yanında yaptığı konutların depremde yerle bir olmasına, vatandaş soğuktan kırılırken müteahhitlerimizin çifte çadırları bahçelerine kurmasına şahit oluruz.

Demokrasi kültürümüzü geliştirmek, özgürlükleri genişletmek, insanımızın onurluca yaşamasını sağlamak, aydınlık güne acı haberlerle başlamamak, yaşamı daha güzel ve sorunsuz kılmak gerekmez mi?

Toplumsal şiddet, tahammülsüzlük, vurdumduymazlık, eleştiriye “hoş görü” ile bakamamanın boyutları giderek artıyor mu diye düşünmeden edemiyor insan.

Kar taneleri düşüyor tek tek, şehirlerin varoşlarına. Apartman aralarına, gecekondulara. Uzak tepelerde gün doğuyor, alacakaranlık kayboluyor yavaş yavaş. Buz gibi bir havada güneşi kucaklıyoruz sonrasında.

Sabahın ilk ışıkları, motor homurtuları çınlayan kulaklarda. İnsanlar gidecekleri yere gitmenin telaşında. Çocuklar kan uykularında. Kimsesizlerin kış ortasında yaşadıkları dram, yiyecek bulma telaşındaki serçeleri kumruları da çaresiz bırakıyor. Bir onlar anlıyor köprü altı çocuklarının, yaşlıların, kimsesizlerin üşümesini, açlığını.

İnsanlık sınavı işlerin sorunsuzca gittiği günlerde değil, kırılma noktalarında yaptıklarımızla, yaklaşımlarımızla, düşündüklerimizle ölçülür.

KARDELEN

KARDELEN

Buzun içinde yükseklerde

Üşüyen

Lakin direnen kardelenler  var ya

Kökünden sarsılan bir ağaç gibi

Sevgiye muhtaç

Kırılır kanadı,

Yok olur

Gözyaşları rüzgârla taşınır

Saklanır gün

Gizem yüklü gecelerce

Ardından çağlayan yine sel olur.

BİZDEN EV ALAN CENNETTEN EV ALMIŞ SAYILIR !

İnsan sevgisinin yüzyıllardır çiçek açtığı kadim Anadolu topraklarında hangi vicdan, hangi düşünce, hangi yürek böyle bir şey yapabilir diye düşünmeden edemiyor insan. Utanmazlık, rant elde etme gayreti, duyguların vicdansızca sömürülmesi sıradanlaşmıştır ne yazık ki sırıtan yüzlerde.

Kendisini Şeyh olarak tanıtan vicdansızın Bursa’da sözde müritlerine uygun gördüğü “nitelikli cinsel saldırı” belleklerde tazeliğini korurken, bir başkasının “Peygamber soyundan geliyorum” iddiası ile Gebze’de yüzlerce insanı “Bizden ev alan cennetten ev almış sayılır” diyerek dolandırması insanın nutkunun tutulmasına neden oluyor adeta. İlgili yakalanınca getirildiği adliyenin önünde “adalet arıyoruz” diye bağıran mağdurların söylenenlere inanıp elinde avucunda ne var ne yok vermesine ne demeli?

İnsanın insana reva gördüğü son derece çirkin yaklaşımın sabahında uyandığınızda tarifsiz bir acı sarar içinizi. Gözleriniz kapanır açılmamacasına. Gün kararmadan simsiyah bir bulut çöker şehrin üstüne. Ayazda buz tutarsınız sonrasında. Nefes alışlarınız sıklaşır, kirpikleriniz birbirine yapışmaya başlar. Adımlarınız kalabalığın ritmindedir artık. Bazen bir sokakta, bazen kalabalık bir cadde de ilerlersiniz. Etrafta ne bir çocuk ne bir kuş sesi vardır artık. Çoktan uzaklaşmışlardır sokakların çığlığından.

Çaresiz kalırsınız bu durumlarda. Bir şeyler söylemek gelmez içinizden. Yirmi birinci yüzyılın ilk çeyreğinde yaşananlara şaşıp kalırsınız. Aldatmak ve erdem uzaktır birbirinden. Yaşamları acı ve hüzündür artık onların. Aldatılmışlığın ve parlak günlerin karanlık tortusu çökmüştür üzerlerine.

Bu kaçıncı kandırılış, bu kaçıncı feryat? Yaşanmadı mı daha öncesinde benzerleri? Bu yaşananlar nasıl bir karanlığa savrulmakta olduğumuzu göstermiyor mu?

Hiç kuşku yok ki bu yaşananlar bir aldatmaca bir safsatadır. Kendi menfaati ve çıkarı için diğerlerini kandırmaktan öte bir şey değildir tüm bu olanlar. Çağdaş bir yaşam tarzında kandırılmak, gerçek dışı söylemlere inanmak niye? Ağlamak, sızlamak, feryat etmek sorunu çözecek mi?

Çağdışı söylemlerle insanları çıkarlarına alet edenlerin gerçek niyetlerini anlamak bu kadar mı zor?

Fakir ve cahil insanları sömürme aracı olarak bu tür yaklaşımlar kullanılıyor. Kendi ülkesinin fakir insanlarını bu şekilde sömürmek kabul edilebilir bir şey değildir elbette. Lakin kitlelerin bu tür yaklaşım ve kandırmalara karşı sessizce boyun eğmemeleri gerekir. Geçmişte ve günümüzde yaşanan bu tür olayları sorgulamak, ders çıkarmak ve benzeri tuzaklara düşmemek gerekir.

Bu iki olayda irdelenmesi gereken şey aynı zamanda ahlaksızlıktır. Birincisi kadın erkek ilişkileri bağlamında, ikincisi çıkar elde etme, çalma, kandırma, yalan söyleme anlamında ahlaksızlıktır. Her iki yaklaşımda da toplumun cehaleti söz konusudur. Toplumun kandırılması söz konusudur. Bu kandırmacalarla mücadele etmesini bilmeli, inançlarının ve birikimlerinin sömürülmesine, heba edilmesine olanak vermemeli insan.